Найти книгу: "Boznanska. Non finito"

„Malowala powoli, z przejeciem, a portrety robila wprost latami. Model sie zestarzal, wylysial, ozenil, okocil, schudl […] musial pozowac, chcial czy nie chcial, chyba ze umarl.” – Zofia Stryjenska o Oldze Boznanskiej Olga Boznanska. Najwybitniejsza malarka epoki. Obywatelka swiata. Jej portrety intrygowaly, niepokoily, obnazaly dusze malowanej osoby. Nie uznawala banalnego piekna. Charakter, emocje, uczucia byly dla niej wazniejsze niz uroda modeli. Po Paryzu chodzila w sukni giupiurowej z trenem pelnym falban i plis. Wzbijal sie za nia tuman kurzu. Na glowie miala olbrzymi, sinoczarny wal wlosow wysoko w kok zaczesanych. Na nim „czarne gniazdo z dzetow i flaneli podpiete wysoko z tylu kwiatami, spod ktorego splywaly czarne strusie piora”. Wygladala jak „posag wyjety na chwile z ciemnosci piramidy”. Przez trzydziesci lat malowala w pracowni przy Boulevard Montparnasse. Bywali tam m.in. Zofia Stryjenska, Mela Muter, Wojciech Kossak, Artur Rubinstein. Pojawiala sie Maja Berezowska „ze swoimi kochasiami”. W tle krecil sie roller coaster historii: Budowa wiezy Eiffla, pierwsza wojna swiatowa, kryzys gospodarczy, poczatek drugiej wojny. Mistrzyni biografii, reporterka Angelika Kuzniak przyglada sie wybitnej artystce z dociekliwoscia sledczej. Efektem jest napisany przepieknym jezykiem przenikliwy, pelen poczucia humoru portret Olgi Boznanskiej. Kobiety genialnej, delikatnej, zmyslowej, swiadomej swojego talentu. Niezaleznej. Portret artystki, ktora dla sztuki byla w stanie poswiecic wszystko: milosc, dobra opinie i swiety spokoj.