|
Dziecko salonu to zaskakujaca powiesc modernistyczna. Wyrasta z tej formacji kulturowej, ale ja rozsadza, pozostawiajac czytelnika w pewnym zdumieniu. Mozna ja bowiem odczytywac na wielu poziomach: jako krytyke mieszczanskiej moralnosci, apoteoze indywidualnego buntu, a takze jako opowiesc o krzywdzie ludzkiej i cierpieniu, determinujacych zycie jednostki, ale i calych pokolen (o krzywdzie dziedziczonej).Bohaterem i narratorem jest syn fabrykanta mydla, ktory po powrocie z zagranicy nie moze odnalezc sie w mieszczanskiej rzeczywistosci. Po probie samobojczej opuszcza dom i schodzi po drabinie spolecznej, poszukujac prawdziwego zycia i materialu na ksiazke. Odkrywa on przede wszystkim krzywde istnienia – swojego i cudzego. Jest to tak dojmujace, ze bohater przestaje notowac, milknie, a powiesc konczy sie jego krzykiem.To nie jest powiesc dla dzieci, chociaz sa one jej bohaterami. Na ich przykladzie bowiem najjaskrawiej widac niesprawiedliwosc i krzywde spoleczna. Co istotniejsze, dzieci sa urabiane przez rodzine – swoisty aparat ucisku – tresowane do swych rol. Ograbia sie je z czlowieczenstwa, tlumi w nich potrzeby duchowe i wyzsze instynkty, by spelnialy oczekiwania rodzicow i spoleczenstwa – dotyczy to tak samo rodzin mieszczanskich, jak proletariackich.Warto zwrocic uwage na forme powiesci. Choc zasadniczo jest ona rodzajem pamietnika, wewnatrz znajduja sie szkice literackie bohatera, pomysly powiesciowe, pozniejsze jego redakcyjne poprawki (czesto o charakterze autoironicznym). Z dzisiejszego punktu widzenia stanowi intrygujacy eksperyment formalny, od ktorego nie odzegnalby sie pozniejszy o sto lat postmodernizm.
|
Copyright (c) 2008 disc.allsave.info.