![]() |
Glownym tematem powiesci sa, wedlug slow autora, „przezycia bandy zdegenerowanych bylych ludzi na tle mechanizujacego sie zycia”. W meczacej atmosferze zmierzchu religii, filozofii i sztuki, w obliczu nadciagajacej rewolucji „niwelistow”, w ktorej nie bedzie juz miejsca na indywidualizm, bohaterowie rozpaczliwie lakna metafizycznych przezyc i szukaja sensu istnienia.Pozegnanie jesieni to powiesc intelektualna, filozoficzna, a jednoczesnie psychologizujaca, w ktorej najwazniejsza role odgrywaja analizy stanow psychicznych, przemyslenia i dyskursy metafizyczne, egzystencjalne i historiozoficzne. Czesc odbiorcow odczytywala ja podobnie jak wystawiane wczesniej utwory dramatyczne Witkacego: na poly groteskowa proza sklonila ich do traktowania utworu jako autorskiej zabawy, szyderstwa i zartu. Inni przeciwnie, zauwazyli, ze jest to utwor pisany serio, ale krytykowali powiesc za to, ze jest to „osobista spowiedz autora” i dlatego jest tylko „pseudopowiescia”. Nieprzychylne przyjecie Pozegnania jesieni nie zniechecilo Witkacego do napisania nastepnej powiesci podobnego typu, Nienasycenia.
|